ក្នុងការទទួលបន្ទុកថ្វាយរូបភាពអ្នកស្រីឌូលី ព្យាយាមផ្តិតរូបយ៉ាងច្រើននឹងគ្របដណ្តប់ ក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងទៀត ការសាងសង់ពហុកីឡាដ្ឋានអូឡាំពិកក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ទីតាំងនៃរណសិរ្សបាសាក់ ប៉ុន្តែក៏នឹងចំណាយពេលថតរូបប្រជាជនទាំងអស់នៃខេត្តនៃប្រទេសកម្ពុជាក្នុងអំឡុងពេលស្នាក់នៅទៀតផង។
ជាមួយកាម៉េរា ស និងខ្មៅ ជាមួយនឹងភាពតានតឹងដ៏ស្រស់ស្អាតរវាងភាពយន្តឯកសារ(ផ្ចិតផ្ចង់) និងការយល់ចិត្ត។ អ្វីដែលនៅសេសសល់គឺរូបថតរបស់គាត់ និងសៀវភៅដែលយើងអាចបោះផ្សាយជាមួយសារព័ត៌មាន Trans Photographic Press។
អ្នកស្រីឌូលីនគឺជាពលរដ្ឋចំណាកស្រុកបានធ្វើដំណើរមកកាន់ប្រទសកម្ពុជាដោយភ្ជាប់និស្ស័យ ជា មួយនឹងការក្រឡេកមើលរបស់នាងតែងតែដាស់តឿន ពេលថតបញ្ចេញស្នាមជ្រុងបបូរមាត់(បញ្ជា) របស់នាងឌូលីនដោយឆ្លងកាត់លំហ និងពេលវេលាជាមួយនឹងពន្លឺដ៏ភ្លឺចែងចាំង ប៉ុន្តែមិនមានអី្វចម្លែកពេកទេ ព្រោះគេមើលមកអ្នកស្រីចោទសួរវាដោយភាពច្របូកច្របល់ និងភាពក្រអឺតក្រទម… ដូចដែលបានបង្ហាញដោយការធ្វើដំណើរមកកាន់ប្រទេសកម្ពុជានេះ។
សូមបញ្ជាក់ថាអ្នកស្រី ឌូលីនមានអាកប្បកិរិយាដូចជាអ្នកថតរូបស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់ ក្នុងន័យល្អបំផុតនៃពាក្យនេះ និងជាអ្នកជំនាញផងដែរ នៅពេលដែលនាងគេធ្វើតាមបញ្ជារបស់នាង។ អ្នកស្រីស្រឡាញ់អាជីពជាអ្នកថតរូបនឹងស្រឡាញ់ប្រទេសកម្ពុជា និងប្រជាជនដែលកំពុងធ្វើការផ្លាស់ការហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធជាតិក្នុងចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៥។
ហើយនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញនៃទសវត្សរ៍ទី ៦០នេះអ្នកស្រី ឌូលីនគឺជាអ្នកផ្តិតយកទេសភាពនិងការសាងសង់ក្នុងវិស័យយ៉ាងច្រើន។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ជាងនេះទៅទៀត ដោយសារអាជីពនេះកម្រនឹងទទួលបានពីស្ត្រីណាស់។ការផ្តិតយករូបភាពអ្នកស្រីមានជំនឿថា ថ្ងៃនេះឬថ្ងៃស្អែកអាចផ្លាស់ប្តូរតែរូបភាពដែលបានថតហើយមិនអាចផ្លាស់ប្តូរតាមពេលវេលាបានឡើយ៕