អ្នកនិពន្ធម៉ូរ៉ាសាគី ស៊ីគីប៊ូ( Murasaki Shikibu) កើតនៅឆ្នាំ ៩៧៨ ហើយទទួលមរណភាពនៅ ឆ្នាំ១០១៩ ហើយជាកម្មសិទ្ធិរបស់គ្រួសារអភិជនFujiwara ។ តាមពិតគឺជានាមប៉ាកាមូរ៉ាសាគី(Murasaki)គឺជាឈ្មោះប៊ិចដែលអ្នកប្រាជ្ញបានផ្តល់ឱ្យនាងហើយស៊ីគីប៊ូ (Shikibu) គឺជាចំណងជើងដែលនាងបានទទួលមរតកពីឪពុករបស់នាង។ រីឯឈ្មោះពិត និងទីកន្លែងកំណើតរបស់អ្នកនិពន្ធ មិនត្រូវបានស្គាល់ទេ។ យោងតាមសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រជប៉ុន សមាជិកគ្រួសារ ស៊ីគីប៊ូ សុទ្ធតែជាអ្នកប្រាជ្ញ និងកវីឆ្នើម ដែលលេចធ្លោរជាងគេគឺម៉ូរ៉ាសាគី។ ពេលនាងអាយុ ២៦ឆ្នាំនាងបានក្លាយជាប្រពន្ធចុងរបស់ អាគីកូ( Akiko) នៅក្នុងរជ្ជកាលរបស់អធិរាជអ៊ីជីជូ(៩៨៦-១០១១)។
នៅតែមានការជជែកវែកញែកអំពីពេលដែលស៊ីគីប៊ូចាប់ផ្តើមសរសេររឿងនិទានរបស់ហ្គេនជី។ កាលបរិច្ឆេទដែលទទួលបានការយល់ស្របច្រើនបំផុតគឺក្នុងឆ្នាំ១០០៣ ពីរឆ្នាំបន្ទាប់ពីប្តីរបស់នាងបានស្លាប់។ រឿងនេះមាន៥៤ជំពូក ដែលមានពីរផ្នែកសំខាន់ៗ៖ ផ្នែកទីមួយមាន ៤០ ជំពូក ដែលនិយាយអំពីជីវិតរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់ Hikaru Genji ជាមួយនឹងដំណើរផ្សងព្រេងស្នេហារបស់គាត់ ខណៈពេលដែលក៏បង្ហាញពីតួអង្គស្រីជាច្រើនដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយហ្គេនជី។ ផ្នែកខាងក្រោមរួមមាន ១៤ ជំពូក ហើយជារឿងរបស់កាវរ៉ូ(Kaoru) ដែលជាតួអង្គបន្ទាប់បន្សំនៃសាច់រឿងហ្គេនជី។ សៀវភៅនេះ ផ្តោតលើការពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រលាញ់ និងចិត្តសាស្ត្ររបស់តួអង្គ។ អ្នកនិពន្ធបង្កើតពិភពលោកដ៏រស់រវើកមួយ ដោយរៀបរាប់លម្អិតអំពីជីវិតសកម្មភាព និងការគិតអំពីភាពថ្លៃថ្នូរ មិនត្រឹមតែមនុស្សសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះទេ។
អ្នកអានជាច្រើនចាត់ទុកថា រឿងនិទានរបស់ហ្គេនជី( The Tale of Genji )ជាសព្វវចនាធិប្បាយនៃសេចក្ដីស្រលាញ់ជាមួយនឹងភាពរីករាយចម្រុះ។ នៅក្នុងសៀវភៅ Envisioning The Tale of Genji សាស្ត្រាចារ្យហារ៉ួ ឈីរ៉ាបានអត្ថាធិប្បាយថា “ក្រោមប៊ិចរបស់ស៊ីគីប៊ូជាទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនានៃច្បាប់នៃហេតុនិងផល និងទ្រឹស្តីនៃភាពមិនស្ថិតស្ថេរត្រូវបានបញ្ចូលយ៉ាងស៊ីជម្រៅ និងនៅតែជិតស្និទ្ធ ពេញមួយការងារតាមរយៈទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ។
ស្នាដៃរបស់ ស៊ីគីប៊ូ ត្រូវបានចាត់ទុកថា ជាប្រលោមលោកដំបូងបង្អស់របស់ពិភពលោក។ សៀវភៅដែលសរសេរជាធម្មតាតែប្រភេទរឿង( monogatari )បុរាណ។ ប៉ុន្តែវិធីដែលស៊ីគីប៊ូបង្ហាញ និងខ្លឹមសារត្រូវបានចាត់ទុកថានៅឆ្ងាយអនេក។ យោងតាម កាសែត Japan Times ខណៈពេលដែលសៀវភៅនៅពេលនោះបានរៀបរាប់ជាចម្បងអំពីរឿងរបស់ព្រះ និងវីរបុរសដែលសម្លាប់សត្វចម្លែកដែលមានអំណាចអបិយជំនឿនិទានរបស់ហ្គេនជី បានបង្ហាញខ្លឹមសារខុសគ្នាទាំងស្រុង ដោយផ្អែកលើរូបភាពនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ប៉ុន្តែចម្រុះពណ៌។
រឿងនិទានរបស់ហ្គេនជី គឺជារឿងសាមញ្ញ ដែលមានទេវកថា រឿងនិទាន ឬលក្ខណៈប្រវត្តិសាស្ត្រសាមញ្ញៗជាច្រើន។ ការងាររបស់ស៊ីគីប៊ូមានលក្ខណៈជាច្រើននៃប្រលោមលោក ដូចជាការពិពណ៌នា និងការឆ្លុះបញ្ចាំងពីជីវិតតាមរយៈទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនដែលត្រូវបានប្រើយ៉ាងច្បាស់ក្នុងការកសាងសកម្មភាពតួអង្គ បុគ្គលិកលក្ខណៈ និងចិត្តវិទ្យា។ រឿងហ្គេនជីមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវប្បធម៌ជប៉ុន។ ក្នុងអំឡុងពេលដំណើរការច្នៃប្រឌិតរបស់ស៊ីគីប៊ូបានរួមចំណែកធ្វើឱ្យអក្សរបុរាណជប៉ុនមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ធ្វើឱ្យការបញ្ចេញសំឡេងអក្សរកាន់តែសាមញ្ញ និងងាយស្រួលសម្រាប់អ្នកអាន។ ក្រោយមក អ្នកសិក្សាក៏បានរកឃើញទំនាក់ទំនងរវាងប្រលោមលោក និងលក្ខណៈនៃកំណាព្យ ហៃគុ។
ផ្ទៃរឿងមាន៥៤ជំពូកហើយបានលាយកំណាព្យចំនួន៧៩៥វគ្គដែលរៀបរាប់ពីទស្សនៈរបស់តួអង្គសំខាន់ផងដែរ។ កាសែត Japan Times ជឿជាក់ថា តម្លៃនៃកំណប់កំណាព្យនេះបានបំផុសគំនិតអ្នកនិពន្ធជាច្រើនជំនាន់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។ គួរកត់សម្គាល់ថា Fujiwara no Teika ដែលជាកវីដ៏អស្ចារ្យបំផុតម្នាក់ និងត្រូវបានចាត់ទុកថាជាមេនៃកំណាព្យបុរាណ។ រហូតមកដល់ពេលនេះ រឿងនិទានរបស់ហ្គេនជី នៅតែមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្នុងប្រទេសអាស៊ីបូព៌ានេះ។ ស្នាដៃរបស់ស៊ីគីប៊ូបានក្លាយជាប្រធានបទនៃការកេងប្រវ័ញ្ចនៅក្នុងវប្បធម៌ដ៏ពេញនិយមរបស់ជប៉ុនជាមួយនឹងខ្សែភាពយន្តដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា និងសូម្បីតែវីដេអូហ្គេម។ ក្នុងឆ្នាំ ២០០០ ដើម្បីរំលឹក និងគោរពដល់ខួប ១០០០ ឆ្នាំនៃការងាររបស់មូរ៉ាសាគី ស៊ីគីប៊ូរដ្ឋាភិបាលបានបោះពុម្ពរូបភាពពីសៀវភៅនៅលើក្រដាសប្រាក់ ២០០០ យ៉េនទៀតផង៕
