ភូមិអ្នកនិពន្ធសូមលើកយកនូវសេចក្តីសង្ខេបប្រវត្តិលោក ញ៉ុក ថែម ជូនមិត្តអ្នកអានបានជ្រាប។ អ្នកនិពន្ធ ញ៉ុក ថែម កើតនៅថ្ងៃទី២២ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩០៣ នៅឃុំស្វាយប៉ោ ស្រុកសង្កែខេត្តបាត់ដំបង ។ ឪពុកឈ្មោះ ណុច និងម្ដាយឈ្មោះ ហៀក ជាជនជាតិខ្មែរ និងជាកសិករនៅភូមិ អូរតាគី ឃុំជ្រៃ ខេត្តបាត់ដំបង។ កាលនៅវ័យកុមារ អំឡុងឆ្នាំ ១៩១៣ កុមារា ថែម បានទៅស្នាក់នៅជាមួយព្រះសង្ឃក្នុងវត្តសង្កែ។ កុមារថែម បានសិក្សាជាមួយគ្រូ និងសិក្សាច្បាប់នានាពីលោកគ្រូសូត្រនាម ទូច នៅវត្តពោធិ៍ ខេត្តបាត់ដំបង។ នៅឆ្នាំ ១៩១៨ ទើប ព្រះគ្រូចៅអធិការវត្តបំបួស ជាសាមណេរ។ ។ អង្គសាមណេរ ញ៉ុក ថែម បានសិក្សាច្បាប់ជាភាសាបាលី ហើយបានបន្តការសិក្សាជាមួយគ្រូផ្សេងទៀតនៅក្នុងខេត្តនេះ។
ពេលចម្រើនវ័យបន្តិច ព្រះអង្គបាននិមន្តទៅសិក្សានៅប្រទេសថៃក្នុងឆ្នាំ ១៩១៩ ហើយបានបន្តអាជីពនៅទីក្រុងបាងកក ប្រទេសថៃមួយរយៈ។ ចំពោះការសិក្សាចន្លោះ ឆ្នាំ១៩២១ ដល់ឆ្នាំ ១៩២៣ ព្រះអង្គបានជាប់បរិញ្ញាបត្រជាន់ខ្ពស់ ។ នៅឆ្នាំ១៩២៤ ព្រះអង្គបានបួសជាភិក្ខុមួយអង្គ ហើយក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ ភិក្ខុអង្គនេះ បានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្របាលី ៣ប្រយោគ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក គ.ស ១៩២៦ ព្រះអង្គជាប្រយោគទី៤ និងពីរឆ្នាំក្រោយមក (១៩២៨) ប្រយោគទាំង៥ ហើយចុងក្រោយព្រះអង្គជាប់ប្រយោគ៦ឆ្នាំ នៅឆ្នាំ១៩២៩ ។ ជាន់ (ឬកម្រិត) ប្រយោគទី ៩ ខ្ពស់បំផុត គឺថ្នាក់(បណ្ឌិត) ។
ពេលទៅសិក្សានៅប្រទេសថៃ លោកក៏បានធ្វើការនៅទីនោះដែរ ក្នុងឋានៈជាគ្រូភាសាបាលីនៅទីក្រុងបាងកក ពីគ.ស.១៩២៧ ទល់នឹង.១៩៣០ ទើបនិមន្តត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ ធ្វើជាសមាជិកគណៈកម្មការព្រះត្រៃបិដក។
នៅឆ្នាំ ១៩៣៨ ព្រះភិក្ខុ ញ៉ុក ថែម បានធ្វើការនៅបណ្ណាល័យជាតិមានមុខងារជាអ្នកសម្របសម្រួលបោះពុម្ពសៀវភៅ និងទស្សនាវដ្តីផ្សេងៗ។ កម្ពុជាសុរិយា នៅឆ្នាំបន្ទាប់ (១៩៣៩) ព្រះអង្គ ជាអ្នកតំណាងព្រះអង្គម្ចាស់ នរោត្តម សុធារស និងជាអធិបតីក្នុងទីក្រុងពុទ្ធសាសនា ជាមួយតំណាងអ្នកផ្សេងទៀត ដើម្បីរៀបចំកម្មវិធីសិក្សា និងពិធីពុទ្ធសាសនានៅទីក្រុងហ្លួងព្រះបាង និងទីក្រុងវៀងច័ន្ទ ប្រទេសឡវ។
ឆ្នាំ ១៩៤២ បានសម្ពោធមន្ទីរសាសនាខេត្តឃ្លាំងបណ្ឌិត្យសភាវៀតណាមភាគខាងត្បូង ហើយឆ្នាំ ១៩៤៣ តំណាងឱ្យកម្មវិធីសិក្សាសម្រាប់ពុទ្ធសាសនិកនៅប៉ាក់សេ ប្រទេសឡាវ។ នៅឆ្នាំ ១៩៤៦ លោកបានធ្វើការនៅវិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ និងជាសាស្រ្តាចារ្យនៅវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៥០ ព្រះអង្គបានលាលែងពីពុទ្ធសាសនិកទៅបម្រើក្រសួងវិញ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៩៥៨ ព្រះអង្គបានផ្លាស់ទៅធ្វើការនៅសាលាក្រុងជាសាស្រ្តាចារ្យ និងអ្នកស្រាវជ្រាវនៅវិទ្យាស្ថានអក្សរសាស្ត្រ និងជាសាស្រ្តាចារ្យនៅសាលាភូមិន្ទរដ្ឋបាលផងដែរ។ ពេលព្រះអង្គនិមន្តមកសិក្សា និងធ្វើការនៅប្រទេសថៃ លោកបានសរសេរសៀវភៅជាភាសាថៃ និងភាសាបាលី។ លើសពីនេះ លោក ញ៉ុក ថែម មានស្នាដៃជាច្រើនជាភាសាអង់គ្លេស និងភាសាជាតិដូចជា៖ នមោកថា, នានាជាតក, វណ្ណនា, ធម្មនិទេសភាគ១, ទេវតាភាសិត, និងពុទ្ធភាសិត។
ក្រៅពីនេះ លោកមានស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍ជាខេមរភាសាយ៉ាងច្រើនដូចជា៖ ពុទ្ធប្បវត្តិសង្ខេប អនុពុទ្ធប្បវត្តិ ភាគ១-ប្រជុំភាសិតភាគ១-២, មហាវេស្សន្ដរជាតក, ប្រជុំពុទ្ធភាសិត, ជាតិសាសនាព្រះមហាក្សត្រ, រឿងបិសាចស្នេហា (ប្រលោមលោកបោះពុម្ពឆ្នាំ១៩៤២), រឿង កុលាបប៉ៃលិន(ប្រលោមលោកបោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ១៩៣៦ ឬ១៩៤៣), ឯកសហរាត្រី (ភាគខ្លះ ប្រែ), ចូឡវេទល្លសូត្រ (ប្រែ), វិធីប្រតិបត្តិធម៌, ពន្លឺអាស៊ីទ្វីប (ប្រែ) –បញ្ញាសជាតកសង្ខេប ភាគ១-២, នមោដីកាកថា, នានាជាតកវណ្ណន, ធម្មបទនិទ្ទេស, ទេវតាភាសិត, ពុទ្ធភាសិត និង អត្ថបទថៃលើសាស្ត្រាស្លឹករិត, រឿងប្រលោមលោកបិសាចស្នេហា ភ្នំពេញ ១៩៤២, រឿងប្រលោមលោកកុលាបប៉ៃលិន ភ្នំពេញ ១៩៤៣៕
