បើតាមព្រះតេជគុណ ចូវ សឺនហ៊ី ព្រះចៅអធិការវត្តស្លន់ (ឃុំហ្លួងភី ស្រុកទ្រីតុន ខេត្តអានយ៉ាង) ព្រះសង្សមួយចំនួនមានជំនាញចារនៅលើស្លឹករឹត ភាគច្រើនជាពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធ ដែលដាស់តឿនមនុស្សឱ្យធ្វើអំពើល្អ។ លោកម្ចាស់គ្រូជាធម្មតាបើកបង្ហាញឧបាសក់ឧបាសិកាសម្រាប់តែក្នុងឱកាសសំខាន់ៗ ដូចជាបុណ្យចម្រើនព្រះជន្ម ពិធីបុណ្យផ្កា ពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌ ពិធីបុណ្យសែនព្រះខែ ពិធីបូជាលោកតា… របស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ក្រៅពីគម្ពីរពុទ្ធសាសនា ស្លឹករឹតក៏ត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់កត់ត្រាខ្លឹមសារនៃអក្សរសិល្ប៍ ប្រតិទិន ឱសថ រឿងអំពីបាតុភូតនៃជីវិតសង្គម…។
នៅក្នុងស្រុកចំនួនពីរគឺទិញ បៀន និងជិ តូនក្នុងខេត្តអានយ៉ាងបច្ចុប្បន្នមានវត្តខ្មែរប្រហែល ៣០/៦៥ ដែលនៅតែរក្សាបានជាង១០០ឈុតនៃគម្ពីរពុទ្ធសាសនាដែលសរសេរនៅលើស្លឹករឹត ដែលឈុតនីមួយៗមានសៀវភៅពី ៤ ទៅ ១០ ក្បាល សៀវភៅនីមួយៗមាន២០ទៅ៦០សន្លឹក(ស្លឹក)។
ម្យ៉ាងទៀត បើតាមព្រះតេជគុណ ចៅ សឺនហ៊ី ដើម្បីទទួលបានស្លឹករឹតស្ងួត ត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលជាច្រើន ដោយមានប្រតិបត្តិការបច្ចេកទេសល្អិតល្អន់ជាច្រើនដំណាក់កាល។ ជាដំបូង យើងត្រូវរៀបរាប់ពីជំហាននៃការជ្រើសរើសដើមដែលមានស្លឹកធំ និងវែង ដូច្នេះនៅពេលដែលពន្លកស្លឹកខ្ចី យើងត្រូវរុំវាដោយក្រណាត់ឱ្យជិត ដើម្បីរក្សាស្លឹកឱ្យសស្អាត និងមិនត្រូវសត្វល្អិតខាំ ឬរហែក។ ស្លឹកដែលទើបប្រមូលផលថ្មីៗមានប្រវែងជាង២ម៉ែត្រនាំយកទៅវត្ត។
ជំហានបន្ទាប់គឺការតម្រៀប និងជ្រើសរើសទំហំស្លឹកដែលសមស្រប បន្ទាប់មកសម្ងួត រៀបចំផែនការ ត្រាំក្នុងដំណោះស្រាយអភិរក្ស…យ៉ាងណាមិញ ជំហានដ៏ឧស្សាហ៍បំផុតនៅតែជាជំហាននៃការសរសេរពាក្យនៅលើស្លឹករឹត ដែលទាមទារឱ្យមានការសម្របសម្រួលរវាង ដៃទាំងពីរត្រូវតែរលូន និងស្ថិរភាព ហើយការសរសេរត្រូវតែមានជម្រៅដូចគ្នា។ ស្លឹករឹតឬសាត្រាសរសេរដោយដែកចាមួយប្រភេទដែលមានដែកមុតហៅថាដែកចា( Dek-cha) តួធ្វើពីឈើក្រឡឹង ហើយចុងប៊ិចធ្វើពីដែកស្រួច។
សូមបញ្ជាក់ថាសាត្រា មាន ៤ ប្រភេទ៖ ពុទ្ធសូត្រ; រឿងនិទានប្រជាប្រិយ; ពិធីបុណ្យ, ល្បែងប្រជាប្រិយ; ការបង្រៀនប្រជាប្រិយ។ ក្នុងចំណោមនោះ ពុទ្ធសាសនិកដែលឆ្លាក់លើស្លឹករឹតគឺជាឯកសារដ៏មានតម្លៃ កត់ត្រាការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធ ដើម្បីបញ្ជូនបន្តដល់កូនចៅ ហើយត្រូវបានបើកសម្រាប់តែការទេសនាក្នុងឱកាសសំខាន់ៗ ដូចជា បុណ្យចម្រើនព្រះជន្ម និងកឋិនទាន (បុណ្យផ្កា ចង្ហាន់)។ ថ្វាយបង្គំព្រះច័ន្ទ ជាកិច្ចពិធីដូនតា ខ្មែរក្រោម។
បច្ចុប្បន្ននេះ ស្លឹករឹត ភាគច្រើនត្រូវបានរក្សាទុក និងតម្កល់ទុកនៅវត្តនានា ដោយវិធីសាមញ្ញមួយ ដូចជាការរុំព្រះសូត្រដោយក្រណាត់ ហើយដាក់វាក្នុងទូកញ្ចក់។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ស្លឹករឹតតែងតែត្រូវបានប្រជាជនខ្មែរចាត់ទុកថាជា«កំណប់»ដ៏ពិសិដ្ឋ ដែលមានទស្សនវិជ្ជាជួយដល់ព្រះសង្ឃ អាចារ្យនិងពុទ្ធសាសនិកជនសិក្សាស្រាវជ្រាវ រក្សាទុក និងថែរក្សាទុកសម្រាប់កូនចៅជំនាន់ក្រោយ។
ដើម្បីអភិរក្ស និងបន្សល់ទុកឲ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយនូវតម្លៃពិសេសរបស់ជនជាតិស្លឹករឹតខេត្តអានយ៉ាងបានអនុម័តគម្រោងអភិរក្ស និងលើកតម្កើងតម្លៃបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌អរូបីជាតិ«ចំណេះដឹង និងបច្ចេកទេសចារឹកលើ ស្លឹករឆត»ស្លឹករឹតរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនៅខេត្តអានយ៉ាងនៅត្រឹមឆ្នាំ២០៣០។
ក្នុងដំណាក់កាលទី១(២០២២-២០២៦)ខេត្តនឹងធ្វើបញ្ជីសារពើភណ្ឌជាប្រព័ន្ធ និងចាត់ថ្នាក់ព្រះសូត្រស្លឹករឹតក្នុងខេត្ត។ អនុវត្តការអភិរក្ស និងការស្ដារឡើងវិញនូវបេតិកភណ្ឌសាត្រាស្លឹករឹតដែលរងការខូចខាត និងផ្តល់ការណែនាំអំពីការអភិរក្សដល់វត្តដែលកំពុងអភិរក្ស សាត្រាស្លឹករឹត ។ បន្ទាប់មកខេត្តនឹងចងក្រងជាឯកសារ និងឌីជីថលបេតិកភណ្ឌ«ចំណេះដឹង និងបច្ចេកទេសសរសេរលើស្លឹករឹតរបស់ប្រជាជនខ្មែរនៅខេត្តអានយ៉ាង ។
ទន្ទឹមនឹងនោះ ខេត្តនឹងរៀបចំដើម្បីអភិរក្ស និងលើកតម្កើងតម្លៃបេតិកភណ្ឌដែលបានកំណត់ កសាងកំណែបន្ថែមនៃសាត្រាស្លឹករឹតមួយចំនួន ដើម្បីបម្រើការអប់រំបេតិកភណ្ឌ និងអភិវឌ្ឍន៍ទេសចរណ៍។ ទន្ទឹមនឹងនោះ សៀវភៅ សាត្រាធម្មតា មួយចំនួននឹងត្រូវបានបកប្រែដើម្បីបម្រើជាឯកសារយោង ស្រាវជ្រាវ និងណែនាំការផ្សព្វផ្សាយតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយក្នុងទម្រង់ជាច្រើន រួមបញ្ចូលកម្មវិធីសិក្សាក្រៅម៉ោង និងការប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងសាលារៀនអំពីការរៀនអំពីបេតិកភណ្ឌ។
ដំណាក់កាលទី 2 (2028-2030) ខេត្តនឹងសាងសង់ឯកសារចុះបញ្ជីបេតិកភណ្ឌ ឯកសារចំណេះដឹង និងបច្ចេកទេសសរសេរលើស្លឹកឈើរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក្នុងខេត្តអានយ៉ាង ក្រោមកម្មវិធីការចងចាំពិភពលោកប្រចាំតំបន់របស់អង្គការយូណេស្កូប្រចាំតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក៕
ឈើម្យ៉ាងដែលពលរដ្ឋខ្មែរខេត្តអានយ៉ាងច្នៃធ្វើជាស្លឹករឹត។
