ពេលខ្លះខ្ញុំនៅតែឮមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំត្អូញត្អែរថាកូនរបស់ពួកគេមិនដែលអានសៀវភៅ ឬប្រសិនបើពួកគេអានសៀវភៅកំប្លែងប៉ុណ្ណោះ។ ពេលខ្ញុំសួរគេថាតើពួកគេបានអានសៀវភៅណាមួយចុងក្រោយនេះ ពួកគេខ្មាសអៀនក្បាល ហើយត្អូញត្អែរថារវល់ពេក។ សួរឈ្មោះសៀវភៅដែលគេចូលចិត្ត នោះគេនឹងឮអំពី The Yellow Rose or The Bird Singing in the Thorn Bush សៀវភៅដែលគេអានប្រហែលជា 20 ឆ្នាំមុន ព្រោះវាយូរណាស់មកហើយដែលពួកគេមិនបានអានអ្វីទាំងអស់។

មែនហើយផ្ទះនីមួយៗមានស្ថានភាពផ្ទាល់ខ្លួនមនុស្សម្នាក់ៗមានចំណង់ចំណូលចិត្តរៀងៗខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនបើអ្នកគិតថាការអានមានសារៈសំខាន់សម្រាប់កុមារ នោះឪពុកម្តាយមិនអាចរំពឹងថាកូនរបស់ពួកគេបានអានសៀវភៅទេខណៈដែលឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេខ្វល់តែពីការរកលុយ មើលទូរទស្សន៍ ច្រៀងខារ៉ាអូខេ ឬមើលថែខ្លួនឯងអាចផឹកបាន។ កុមារតែងតែសម្លឹងមើលឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។

នៅផ្ទះខ្ញុំ អ្វីៗកើតឡើងដោយធម្មជាតិ។ ពេលប្ដីប្រពន្ធរៀបការ មនុស្សម្នាក់ៗបានបរិច្ចាគសៀវភៅពីរបីរយក្បាលដល់ធ្នើសៀវភៅគ្រួសារ។ សៀវភៅបណ្តើរ ៗជាច្រើនឆ្នាំ។ កូនពីរនាក់កើតបន្ទាប់មកធំឡើង ហើយពួកគេតែងតែត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយសៀវភៅ។ ពេលកូនខ្ញុំមិនទាន់ចេះអាន យើងក៏ប្ដូរវេនអានសៀវភៅឲ្យគាត់មុនចូលគេង។ តាំងពីពួកគេចេះអក្សរ ឪពុកម្តាយត្រូវបានគេទុកចោល។ កុមារទាំងពីរមានទំនាក់ទំនងជាមួយសៀវភៅ  ដូចជាអាហារ ទឹកដោះគោ ឬហ្គេម ជាទម្លាប់ក្មេងទេ។

នៅថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ ឬថ្ងៃសម្រាក គ្រួសារទាំងមូលទៅទស្សនាសៀវភៅជាមួយគ្នាដោយម្នាក់ៗជ្រើសរើសសៀវភៅផ្ទាល់ខ្លួន។ អំណោយសម្រាប់កុមារនៅថ្ងៃខួបកំណើត ឬបន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរដ៏យូរក៏ជាសៀវភៅផងដែរ ពិតណាស់រួមជាមួយនឹងវត្ថុផ្សេងៗទៀត។ ដូចនោះ កូនធំឡើង អានសៀវភៅជាមួយឪពុកម្តាយ រួចផ្សងព្រេងចូលទៅក្នុងពិភពសៀវភៅរបស់គេ។ ឥឡូវនេះ ក្រៅពីធ្នើសៀវភៅទូទៅរបស់គ្រួសារ កុមារម្នាក់ៗមានទូដាក់សៀវភៅផ្ទាល់ខ្លួន។ ជាការពិតណាស់ ទម្លាប់មិនអាចបង្កើតបានក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកមិនចាប់ផ្តើមទេ នោះវានឹងមិនបង្កើតជាទម្លាប់នោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ឱ្យកូនរបស់អ្នកអានសៀវភៅ ឪពុកម្តាយគួរតែយកសៀវភៅមកអានដោយខ្លួនឯងជាមុនសិន៕